Colette,

Het is een knappe maand geweest. Ik begon een projectje waarbij ik elke dag je outfit fotografeerde. Na 3 dagen vergat ik het alweer. Ik startte met het bijhouden van jouw eet- en slaapschema. Na 2 dagen besloot ik dat dat totaal geen zin had. Ik ging vollenbak voor het project ‘Colette’. Dat hield ik een hele maand vol!

Ik genoot van al die kleine dingetjes die mij echt doen lachen:

• je ontwaakt als ‘ne grote’: rekken, strekken, geeuwen, met je ogen knipperen, wat smakken en nog even snoozen
• je handjes hebben het altijd druk: als je slaapt, als je eet, ze bewegen altijd
• net als je voeten trouwens
• als ik gekke geluiden maak (want dat moet van het kinderheil), dan kijk je me aan met een blik die zegt: ‘mam, belachelijk hoor’
• en als je naar papa wil, dan knipper je charmant met je wimpers, zoals alleen dochters dat kunnen

Ik ben trots als ik volgende feiten kan opsommen:

• gewicht: 5,730kg – lengte: 58cm
• borstvoeding gestopt, wat drink je de fles toch graag en vlot en goed
• nog steeds slaan naar speelgoedjes, grijpen is er voorlopig nog niet bij
• zitten, met een beetje hulp
• optrekken vanuit liggende houding, met behulp van grote handen
• geduldig wachten in de relax tot mama gedaan heeft met poetsen, wassen, strijken, koken
• en je bent gedoopt, omdat elke reden voor een feestje een goede is (23 maart 2014)

En ik moet opnieuw schaterlachen als ik deze anekdote neerschrijf:

3u17: Je bent samen met mama wakker. Papa haalt iets om te drinken. Je hebt je fles net helemaal leeg gegeten en het is tijd om je te verluieren.De volle luier bewaren we voor papa en leggen we op zijn plaats. We gniffelen als partners in crime om ‘het pakske’ dat we voor hem hebben. Wanneer papa terug in bed komt, is hij gespeeld boos op je. ‘Wie heeft die luier hier gelegd?’… Ik heb je nog nooit zo horen schaterlachen.

Weet je, wij gaan ons handen nog vol hebben met je!
Liefs, je mama.