Oh liefje,

ik voel je bewegen. Voor het eerst. Wat ben je een wiebelkont seg!
Iedereen spreekt over een fantastisch en geruststellend gevoel. Wel, ik vind het tot nu toe maar wat grappig. Nadat ik denk dat ik iets vreemd gegeten heb, komt het besef dat jij dat bent, lieverd. Ik voel je, nu steeds vaker.

Vorige week reed je papa om een frietje. Met een driedubbele salto heb je meteen duidelijk gemaakt dat je blij was dat hij thuis was, of dat er frietjes op het menu stonden. Nu al een echte Belg! Net zoals je ook dansend reageert op een lekker tasje koffie. Gelukkig dus ook een echte Italiaan!

***
Dit weekend hebben we aan je meter en peter gevraagd of ze jouw beschermengels willen worden. En dat willen ze! Wat mag je je twee minihandjes kussen dat je aan deze lieve mensen je nieuwjaarswensen mag voorlezen. Begin maar te oefenen op je mooiste glimlach, dan schrijf ik je alvast in voor de voordrachtles.

***
Nu we halfweg zijn, beginnen we af te tellen. Naar de volgende controle, waar al je organen een check zullen krijgen. Naar de start van je kinderkamer, waar mama overloopt van de ideeën en papa overloopt van de goesting om eraan te starten. En naar het uitkiezen van meubels, kleertjes, buggy’s, bedjes, knuffels en speelgoed.

Maar blijf voorlopig nog maar even veilig zitten, zodat je dubbel zo groot kan worden en ik nog even kan genieten van je turnbewegingen in m’n buik. Haast je niet, doe het rustig aan, op je eigen tempo en dan zien we je snel op de echo en binnenkort in het echt!

Liefs,
mama.